مقایسه ی تأثیر دو شیوه ی تمرین هوازی و بی هوازی بر برخی سیتوکین های پیش التهابی در موش صحرایی نر بالغ

مقدمه: گزارش ها نشان می دهند که نشان گرهای جدید بیماری های قلبی ـ عروقی در پیش بینی و پیشگویی حوادث قلبی ـ عروقی از حساسیت و دقت بیشتری برخوردارند. با توجه به نقش مؤثر فعالیت های بدنی در پیشگیری و کاهش این بیماری ها، تعیین نوع فعالیت بدنی، مدت و شدت آن به عنوان الگویی مناسب، کمک شایانی به ارتقای سلامت افراد جامعه خواهد کرد. در این پژوهش، تأثیر دو شیوه ی تمرین هوازی و بی هوازی بر برخی سیتوکین های پیش التهابی در موش های صحرایی نر بالغ مقایسه شده است. مواد و روش ها:  54 سر موش صحرایی نر 3 ماهه از نژاد ویستار در محیطی کنترل شده نگهداری و به طور تصادفی به سه گروه شاهد، هوازی و بی هوازی تقسیم شدند. برنامه ی تمرین به مدت 12 هفته و هفته ای 3 جلسه با مدت و شدت مشخص اجرا شد. برای بررسی تأثیر یک جلسه ی تمرین هوازی و بی هوازی، پس از انجام برنامه ی تمرین، اولین مرحله ی خون گیری به عمل آمد. پس از 24 جلسه و 36 جلسه تمرین، دومین و سومین مرحله ی خون گیری انجام شد. لازم به ذکر است خون گیری پس از 14 ساعت ناشتایی و 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین انجام شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های کولموگروف ـ اسمیرنوف، آنالیز واریانس، اندازه گیری های و آزمون تعقیبی lsd در سطح 05/0≥ α تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: تمرین های هوازی کاهش معنی داری در مقادیر sicam-1 (001/0>p)، میانجی های التهابی il-1β (01/0>p) و tnf-α (05/0>p) ایجاد می کردند، در حالی که تمرین های بی هوازی منجر به افزایش معنی دار مقادیر sicam-1 (01/0>p)، il-1β (05/0>p) و tnf-α (05/0>p) شدند. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد تمرین های منظم و طولانی مدت هوازی (55 تا 85% vo2max) کاهش معنی داری در نشان گرهای جدید حوادث قلبی ـ عروقی ایجاد می کند در حالی که، تمرین های بی هوازی شدید (100 و فراتر از 100% vo2max) منجر به افزایش معنی دار آن ها می شوند و بدن را در معرض خطر آسیب های التهابی قرار می دهند. بر این اساس شاید بتوان گفت، کاهش عوامل جدید پیشگویی کننده ی بیماری های قلبی ـ عروقی پس از تمرین های هوازی منظم، حاکی از تخفیف فرایند آتروژنز است در حالی که تمرین های بی هوازی شدید می تواند این فرایند را تشدید نماید.